ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΟ.
ΓΡΑΦΕΙ Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΖΗΣΗ, ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ.
Σχεδόν σε κάθε οικογένεια, τα παιδιά ζητούν να αποκτήσουν ένα κατοικίδιο ζωάκι, συνήθως ένα σκυλάκι και οι γονείς είναι διστακτικοί. Υπάρχουν ορισμένοι γονείς που μεταφέρουν δυστυχώς και στα παιδιά τους το δικό τους φόβο ή απέχθεια απέναντι στα ζώα, οι περισσότεροι όμως σκέπτονται τη δέσμευση, την πιθανή ταλαιπωρία ή και τα έξοδα συντήρησης ενός κατοικιδίου. Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου άδικο, καθώς τα ζωάκια είναι ζωντανοί οργανισμοί και έχουν φυσικά ανάγκη από φροντίδα και ενασχόληση.
Παρόλ' αυτά, αν εξετάσουμε τα ψυχολογικά και διδακτικά οφέλη που μπορεί να έχει η ύπαρξη ενός κατοικιδίου ζώου και ιδιαίτερα ενός ζώου με καλή επικοινωνία όπως για παράδειγμα ο σκύλος, θα καταλάβουμε ότι είναι πάρα πολλά.
Το πρώτο και βασικότερο που καλλιεργείται από την ύπαρξη ενός ζώου στο σπίτι, είναι το αίσθημα ευθύνης. Το παιδί μαθαίνει ότι ταϊζουμε το ζωάκι μας, το βγάζουμε βόλτα και το καθαρίζουμε. Έχει στην αρμοδιότητά του και ένα άλλο πλάσμα και προσπαθεί, με τη δική μας βοήθεια φυσικά, να το φροντίσει. Κάτι τέτοιο είναι σπουδαίο για την ωρίμανση του παιδιού και την αυριανή προσαρμογή του στην κοινωνία. Επιπλέον, το παιδί μαθαίνει πλέον όχι μόνο να παίρνει και να περιμένει από τους άλλους, αλλά και να προσφέρει.
Άλλο πολύ σημαντικό όφελος από την καθημερινή συναναστροφή με το ζώο, είναι η εξοικίωση του παιδιού με τα καθημερινά προβλήματα και με τον κύκλο της ζωής. Το παιδί μαθαίνει πιο εύκολα για τις ασθένειες, για τα προβλήματα υγείας, ίσως και για την απώλεια, μέσα από τη ζωή του σκύλου ή της γάτας του. Έτσι, σε μικρότερη κλίμακα και με πιο απλό τρόπο, μπορούμε να του εξηγήσουμε ορισμένες φυσιολογικές καταστάσεις και να το προετοιμάσουμε για άλλες βαρύτερες απώλειες.
Ας μην ξεχνάμε πως ένας πιστός φίλος είναι αυτό που όλοι σε κάποιες στιγμές χρειαζόμαστε. Πολλές φορές, ένα ζωάκι μέσα στο σπίτι αποτελεί “καταφύγιο” σε μια δύσκολη στιγμή και προσφέρι απλόχερα τη συντροφιά του, βοηθώντας το παιδί να αφήσει πίσω του ό,τι το έκανε να νιώσει άσχημα.
Εξαιρετικά διδακτική εμπειρία συνάμα, μπορεί να αποτελέσει και η διαδικασία της επιλογής ενός ζώου. Μαθαίνουμε στο παιδί ότι δεν είναι αναγκαίο να αγοράσουμε ένα ζωάκι από κάποιο κατάστημα ξοδεύοντας πολλά χρήματα, αλλά μπορούμε να υιοθετήσουμε ένα κατοικίδιο από κάποιο καταφύγιο αδέσποτων ζώων, σώζωντάς το με αυτόν τον τρόπο. Αυτό από μόνο του, θα είναι για το παιδί μας ένα τεράστιο παράδειγμα αγάπης και φροντίδας που θα του καλλιεργήσει τη δοτικότητα.
Η συνέπεια είναι κάτι άλλο που μπορεί να μάθει το παιδί από τη ζωή του με το κατοικίδιο, καθώς αν δε φροντίσει σε συγκεκριμένες ώρες να ετοιμάζει τα γεύματα του ζώου ή να το πηγαίνει βόλτα, το ζώο θα αντιδρά. Μαθαίνει λοιπόν το παιδί να προγραμματίζει τις δραστηριότητές του, βάζοντας προτεραιότητες και αξιολογώντας τις καταστάσεις, ανάλογα με τη σοβαρότητά τους.
Η φροντίδα του κατοικιδίου επίσης, μπορεί να αποτελέσει εξαιρετικό ερέθισμα για να μάθουν τα αδέλφια να κάνουν καταμερισμό ευθυνών σε ό,τι αφορά το σπίτι και την οικογένεια. Μοιράζονται τις βόλτες του ζώου, τις ώρες φροντίδας του και φυσικά, την ευχαρίστηση της συντροφιάς του.
Τέλος, το βασικότερο και σημαντικότερο που πρέπει να μάθουν τα παιδιά από μια τέτοια σχέση και το οποίο πρέπει φυσικά οι γονείς να βοηθήσουν να καλλιεργηθεί, είναι η σταθερότητα. Το παιδάκι μπορεί να καταλάβει από τη ζωή του με το κατοικίδιο ότι δεν είναι δυνατόν να το κρατήσουμε κοντά μας μόνο όταν αυτό μας ευχαριστεί και αν τυχόν αρρωστήσει ή δε μας βολεύει πια να το έχουμε, μπορούμε να το παρατήσουμε. Τα ζωάκια αυτά είναι μέλη της οικογένειας και το παιδί θα πρέπει να μάθει να τα υποστηρίζει και να τα αποδέχεται σταθερά και σε βάθος χρόνου.
