Πώς μπορούν να επηρεάσουν οι προσδοκίες του γονιού ένα παιδί που δίνει εξετάσεις.
ΓΡΑΦΕΙ Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΖΗΣΗ, ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ
Δεν είναι σπάνιο για την ελληνική πραγματικότητα, να παρατηρούμε ότι οι γονείς «καθρεπτίζουν» πάνω στα παιδιά τους τις δικές τους προσδοκίες. Αντιθέτως, πολύ συχνά, οι επιθυμίες των γονιών και πιθανώς οι φιλοδοξίες τους γίνονται για τα παιδιά δεσμευτικός παράγοντας που τα οδηγεί στην υπερπροσπάθεια για την επίτευξη ενός στόχου που δεν είναι δικός τους.
Κάθε γονιός θεωρεί τα παιδιά ως τη φυσική του εξέλιξη και αυτό πολλές φορές είναι δυνατόν να τον μπερδέψει, αφού δυσκολεύεται να διαχωρίσει την προσωπικότητα του παιδιού από τη δική του. Δεν είναι εύκολο να αποδεχθεί κανείς ότι το αδύναμο, μικρό πλασματάκι που μέχρι χθες είχε ανάγκη τη δική μας φροντίδα και καθοδήγηση, σήμερα είναι σε θέση μόνο του να κάνει μια επιλογή για τη ζωή του, αφήνοντας τις συμβουλές μας στην άκρη.
Ο γονέας έρχεται στο σημείο που πρέπει να αποδεχθεί πολλές νέες καταστάσεις. Ότι το παιδί μεγαλώνει και σιγά σιγά χτίζει τη δική του πραγματικότητα με τις δικές του συνειδητές επιλογές. Ότι οι παροτρύνσεις και οι παραινέσεις του θα φιλτραριστούν και θα αξιολογηθούν από το ίδιο το παιδί πριν εκείνο πάρει μια απόφαση. Ότι το παιδί είναι μια εντελώς διαφορετική και ξεχωριστή προσωπικότητα που έχει την ανάγκη να κάνει αυτό που θέλει και αυτό που του αρέσει, αξιοποιώντας τις κλίσεις και τα ταλέντα του.
Είναι σαφώς δύσκολο να αποδεχθούμε τις νέες συνθήκες ως γονείς. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τη συμπεριφορά μας απέναντι στο παιδί σε περιόδους σημαντικές για εκείνο, όπως η περίοδος των εξετάσεων ή του μηχανογραφικού δελτίου. Δε θα πρέπει η ένταση των στιγμών να μας παρασύρει και να στεναχωρούμε ή να «εκβιάζουμε» τα παιδί, προκειμένου να στραφεί προς την κατεύθυνση που εμείς επιθυμούμε ή που θεωρούμε σωστή.
Ακόμη και αν ο ίδιος ο έφηβος που βρίσκεται στη δύσκολη θέση της επιλογής του μέλλοντός του, είναι ένα άτομο συγκαταβατικό και δεν επιθυμεί να δημιουργήσει εντάσεις και συγκρούσεις, είναι κατανοητό πώς εφόσον καλείται να διαλέξει μεταξύ της κλίσης του και αυτού που του λένε οι γονείς του, στην πραγματικότητα είναι να σα να του ζητά κανείς να διαλέξει ανάμεσα στον εαυτό του και στο γονιό του. Κάτι τέτοιο οπωσδήποτε προκαλεί στο παιδί τεράστια πίεση, είτε την εκφράζει φανερά, είτε όχι.
Ας έρθουμε λοιπόν για λίγο αυτές τις μέρες στη θέση του παιδιού που δίνει εξετάσεις, ας θυμηθούμε πώς είναι να αποφασίζει κανείς για κάτι τόσο σοβαρό και ας αποφύγουμε να προσθέσουμε έναν ακόμη παράγοντα άγχους στον έφηβο, καθώς κάτι τέτοιο μόνο αρνητικό αποτέλεσμα μπορεί να έχει. Οι στόχοι είναι δικοί του, το ίδιο και η προσπάθεια. Για τους γονείς, αυτή θα είναι ίσως η πρώτη από δεκάδες περιπτώσεις στις οποίες θα κληθούν να «αποδείξουν» έμπρακτα την αγάπη τους στο παιδί τους, δίνοντας αμέριστη υποστήριξη, κατανόηση και αποδοχή και όχι παριστάνοντας τον κριτή που θα δεχθεί ή θα απορρίψει μια επιλογή.
